Κιθαρίστας Ή Ντράμερ;

Τι θα γίνεις παιδάκι μου όταν μεγαλώσεις; Αν δεν σου το σφύριξε κανείς ακόμα, μεγάλωσες. Εντάξει, μπορεί το μυαλό να μην θέλει να το δεχτεί ακόμα και να εξαναγκάζει το σώμα να προβαίνει σε πράξεις που μοναδικό σκοπό έχουν να παρατείνουν την διάρκεια της φοίτησης (όπως το να μην σηκώνεσαι το πρωί και να μην κοιμάσαι το βράδυ), αλλά κάποια στιγμή στο περιβάλλον σου θα πάψουν να επικρατούν Φ.Σ. (Φοιτητικές Συνθήκες) και θα δώσουν την θέση τους στις Κ.Σ. (Κανονικές Συνθήκες), και τότε θα έρθει εκείνη η ώρα που οι Αμερικάνοι ονομάζουν, πολύ παραστατικά κατά την γνώμη μου, “When the shit hits the fan”. Ή θα τα λουστείς λοιπόν, ή θα τα αποκρούσεις. Για να συμβεί το πρώτο, δεν θα χρειαστεί να κάνεις τίποτα. Για να συμβεί το δεύτερο, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Κουρτίνα Γ δεν υπάρχει, αλλά και αν υπήρχε, θα έβγαινε το Ζόνγκ από μέσα.

Μπορεί μέχρι τώρα όλα να δείχνουν ότι ζεις μέσα σε ένα έργο του Γουλιέλμου Γαμοφωτιά (William Shakespeare), αλλά κάποια στιγμή η αυλαία θα πέσει, και θα έρθει η ώρα να βγεις από την αίθουσα του θεάτρου. Και τότε, αν θέλεις να μην μείνεις μόνος σε μια σκηνή με κλειστούς προβολείς, θα πρέπει να έχεις αποφασίσει τι στο διάολο θα κάνεις τελικά από εκεί και πέρα. Ποιο είναι το επάγγελμα που σου ταιριάζει, και που θα σου δώσει όλα όσα θέλεις να πάρεις από την ζωή σου;

Δύσκολο ερώτημα, ε; Όχι και τόσο… Κατ αρχήν, θα πρέπει να καταλάβεις ότι θα δουλεύεις ένα οκταωράκι κάθε μέρα. Χλωμό βέβαια στην πράξη, γιατί τις περισσότερες φορές η υπερωρία θα σου χτυπάει την πόρτα σαν την κυρία Σκουφοπούλου στην ταινία όπου ο Βέγγος ήταν θυρωρός. Άρα, αν βγάλουμε τον ύπνο, αυτό σημαίνει ότι θα περνάς την μισή μέρα σου στην δουλειά. Δηλαδή την μισή εβδομάδα, τον μισό μήνα, και κατ’ επέκταση την μισή ζωή σου. Πώς έχεις την εντύπωση ότι θα μπορείς να αντικρίσεις το μούτρο σου στον καθρέφτη κάθε πρωί που θα ξυπνάς και να μην σκιάζεσαι από το θέαμα, αν την μισή σου ζωή την περνάς κάνοντας κάτι που δεν σου αρέσει;

Κάτι που να σου αρέσει. Ένα το κρατούμενο λοιπόν.

Μιλάμε για εσένα. Ναι, για εσένα, όχι τον αποδίπλα. Ούτε την μάνα, ούτε τον πατέρα σου, ούτε την θεία Πλούμπω που όταν έρχεται για καφέ στο σπίτι καρουμπαλιάζει τα απαυτά του πατέρα σου και ορθώνει τις τρίχες της κεφαλής της μάνας σου με το πώς ο Λούλης της βολεύτηκε σαν αποτριχωτής καμπιών στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Αζερμπαιτζάν. Δική σου είναι η ζωή, και πρέπει να την κάνεις όπως θέλεις εσύ, ότι και αν σημαίνει αυτό. Οι άλλοι, ποτέ δεν θα σταματήσουν να σου μιλάνε για τα όνειρά τους και τις ελπίδες τους και τις ανησυχίες τους, και γενικά όλα τα τους. Αλλά οι άλλοι, άς κάνουν τα κουμάντα με την δική τους ζωή και όχι με την δική σου. Ακόμη και οι γονείς, που εντελώς καλοπροαίρετα τις περισσότερες φορές (αν και υπάρχουν και εξαιρέσεις), προσπαθούν να σου δώσουν έναν συγκεκριμένο δρόμο, κάνουν το λάθος να σε βλέπουν σαν μέσον για την πραγματοποίηση όλων όσων ήθελαν να κάνουν οι ίδιοι αλλά ποτέ δεν τόλμησαν. Μην κάνεις το ίδιο λάθος, για να μην βρεθείς ποτέ στην ίδια θέση.

Κάτι που να σου αρέσει. Δύο τα κρατούμενα.

Τρίτος και μακρύτερος, έρχεται ο στόχος. Όχι με την πονηρή έννοια, αλλά με την πραγματική. Πολλές φορές ο στόχος που θέλουμε να πετύχουμε, είναι μακρινός. Άλλοι προτιμούν να βάζουν πολλούς στόχους, τον έναν μετά τον άλλο και να προχωρούν με αργά αλλά σταθερά βηματάκια για την επίτευξή τους, και άλλοι βλέπουν πιο μακριά και επιδιώκουν πράγματα που φαίνεται να βρίσκονται ξαπλωμένα κάπου μακριά, σε βάθος χρόνου. Ο πιο συχνός προορισμός, είναι τα χρήματα. Και μετά τα περισσότερα χρήματα. Και μετά τα ακόμη περισσότερα χρήματα. Όσο πιο πολλά τα χρήματα, τόσο λιγότερος ο υπόλοιπος χώρος για οτιδήποτε άλλο, απλά επειδή ο χώρος αυτός είναι περιορισμένος, είτε πρόκειται για το μυαλό μας, είτε για την ζωή μας. Και κάπου εκεί, χάνεται το παιχνίδι. Είναι λοιπόν το ζητούμενο για εσένα τα λεφτά και μόνο τα λεφτά; Εδώ θέλει προσοχή, γιατί η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν δίνεται σχεδόν ποτέ με ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας.

Τρία τα κρατούμενα. 

Κάποια στιγμή πρέπει να υπολογίσεις πόσα είναι τα ζητούμενα για ‘σένα από την δουλειά και το μέλλον σου. Γιατί τόσα θα είναι και τα κρατούμενα. Αυτό είναι κάτι που αποτελεί καθαρά δική σου υπόθεση, και κανενός άλλου. Ο ντράμερ, για παράδειγμα έχει δύο κρατούμενα. Ο κιθαρίστας, ένα. Το ποιο βγάζει τον καλύτερο ήχο, είναι καθαρά υποκειμενικό, και σίγουρα θέμα γούστου και αντίληψης. Το θέμα είναι πως ένας ντράμερ ή ένας κιθαρίστας, μόνοι τους δεν είναι και τόσο εντυπωσιακοί όσο ως γκρουπάκι. Γι αυτό και υπάρχουν τόσα πολλά επαγγέλματα. Ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για να γίνουμε όλοι γιατροί, δικηγόροι και αρχιτέκτονες. Είμαστε φτιαγμένοι επίτηδες διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, για να κάνουμε διαφορετικές επιλογές και να υπάρχει μια ποικιλία. Και για να φτιάχνονται γκρουπάκια.

Διαλέγεις και παίρνεις λοιπόν. Κιθαρίστας ή ντράμερ; Αλλά, στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί μόνο κιθαρίστας ή μόνο ντράμερ; Υπάρχουν χιλιάδες όργανα για να διαλέξεις, και μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο.  Αν το θελήσεις μπορείς να τα μάθεις όλα το ίδιο καλά. Θα καταλάβεις πότε έκανες την σωστή επιλογή, όταν η μελωδία θα είναι σύμφωνη με τους παλμούς της καρδιάς σου. Και τότε, θα έχεις το προνόμιο να παίζεις, να ακούς και να κινείσαι στους ρυθμούς της μουσικής που γουστάρεις περισσότερο από κάθε άλλη. Ευτυχία το λένε αυτό, αν δεν το κατάλαβες ακόμα.