Περί Ανέμων Και Υδάτων

Αν δεν περάσεις από σαράντα κύματα, καπετάνιος δεν γίνεσαι. Έτσι λέει το ρητό. Για να το λέει, κάτι θα ξέρει βέβαια, αλλά πολλές φορές αυτά που λέμε δεν έχουν σχέση με αυτά που θέλουμε πραγματικά να πούμε. Θα μου πεις, τότε γιατί τα λέμε; Έλα μου ντε… 

Από αυτήν ακριβώς την τάση του να λέμε αρλούμπες όποτε μας συμφέρει, είναι που δημιουργούνται οι κυματισμοί που εξελίσσονται σε σαράντα ή και περισσότερα κύματα. Και τότε, όποιον πάρει ο χάρος. Παραδείγματος χάριν, όταν θέλουμε να ρίξουμε μια εύμορφον κορασίδα (μια γαμάτη γκόμενα), ποτέ δεν της λέμε αυτό που πραγματικά έχουμε στο μυαλό μας. Ξεκινάμε την κουβέντα όπως μας έρθει, μιλώντας για άσχετα πράγματα, προσπαθώντας να της ξεφουρνίσουμε το ψητό αφού πρώτα την τσιγαρίσουμε σε σιγανή φωτιά απ έξω απ έξω, με σκόρδο και δεντρολίβανο. Αλλά και εκείνη αντίστοιχα, έχει μια ανάλογη συνταγή στο μυαλό της για να μας ψήσει το ψάρι στα χείλη.

 

Ακόμη και ο πιο κατεστραμμένος και διαθέτων έναν απροσδιόριστο συμπαγή όγκο κυττάρων στην θέση του εγκεφάλου του, παρατηρητής, εύκολα μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα ότι με τέτοιες συμπεριφορές τα πράγματα μόνο εκεί που θέλουμε δεν μπορούν να μας οδηγήσουν. Ενώ δηλαδή οι άμεσα ενδιαφερόμενοι (ο ανήρ και το θήλυ-αλλά και διαφορετικοί συνδυασμοί ενίοτε) στοχεύουν στην κρεβατοκάμαρα, προσεγγίζουν το θέμα με την χρήση ενός άλλου, άσχετου δωματίου, δηλαδή την κουζίνα. Όχι ότι δεν μπορούν και εκεί μέσα να συντελεστούν άνομες και τσαχπινογαργαλιάρικες πράξεις. Απλά αυτές γίνονται σε πιο προχωρημένο επίπεδο της συναναστροφής των περί ων ο λόγος. Και συγκεκριμένα, μετά την εξάντληση των δοκιμών αντοχής των σομιέδων και τον συνδυασμό όλων των στάσεων στα διάφορα έπιπλα στον χώρο. 

Και έτσι μερικές φορές προκύπτει η συνδιάλεξη τύπου «μα, δεν ήθελα να πω αυτό…». Ε, ρε αδερφέ, αφού δεν ήθελες να πεις αυτό και ήθελες να πεις άλλο, γιατί δεν λες αυτό που θές να πεις και λες το άλλο που δεν θές να πεις; Και άντε, όταν πρόκειται για λόγια, πάει κι έρχεται. Μπορείς να τα διορθώσεις. Όταν όμως πρόκειται για έργα (όχι στον κινηματογράφο), τότε τι γίνεται; «Ναι, αλλά δεν ήθελα αυτό, ήθελα το άλλο…». Καταλαβαίνετε την συνέχεια. 

Δεν λέω, καμιά φορά επιβάλλεται να έχει η κουβέντα μας ένα περιεχόμενο περί ανέμων και υδάτων. Αλλά άλλο περί ανέμων και υδάτων, και άλλο περί τυφώνων και πλημμυρών. Λίγο μέτρο, λίγη σωστή ψυχολογία, και ελαφρώς λιγότερη στρατηγική. Γιατί αυτή είναι που μας παρασέρνει, σε τελική ανάλυση. Επειδή λοιπόν ως γνωστόν το πολύ το τάκα τάκα κάνει το μυαλό φαλάκρα, καλό είναι να βουτάμε λίγο την γλώσσα στο μυαλό μας πριν μιλήσουμε, και αυτό αρκεί. 

Αν δεν ξεφεύγουμε από αυτό που θέλουμε, και έχουμε τα κότσια να το διεκδικήσουμε, μπορούμε να μιλάμε χωρίς άγχος περί ανέμων και υδάτων. Και αν ο άνεμος ή το ύδωρ το φέρει στην κουβέντα, λέμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας αν νομίζουμε ότι μας παίρνει. Το αποτέλεσμα; Ή θα αιωρηθούμε στον αέρα σαν πίπουλα, ή θα επιπλεύσουμε στο νερό σάν νούφαρα. Ούτε θα βυθιστούμε, ούτε θα προστεθούμε σε εκείνα που παίρνει ο άνεμος.