Cherry Your Friends

Μπορεί η γραμματική  και το συντακτικό να ήταν από τα πιο σπαστικά πράγματα στα οποία αναγκαστήκαμε όλοι μας να υποβληθούμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας δίδαξαν καναδυό χρήσιμα πράγματα. Και καναδυό άχρηστα.

Το χρήσιμο και το άχρηστο, είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Εξαρτάται από ποια πλευρά το κοιτάζει κανείς. Αυτό λοιπόν που εμφανίστηκε σαν γενικός κανόνας στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, μπορεί στην πορεία, και καθώς ανεβαίνουμε από το δημοτικό στο γυμνάσιο και από εκεί στο λύκειο, και μετά στο Πανεπιστήμιο ή στο ΤΕΙ και σε ύστερα σε αυτό που ακολουθεί,  ανάλογα με τις εμπειρίες του καθενός να αναθεωρηθεί. Όπως για παράδειγμα, πότε βάζουμε κεφαλαίο γράμμα  σε μια λέξη και πότε μικρό.

Κεφαλαίο λοιπόν, βάζουμε όταν πρόκειται να ξεκινήσουμε μια πρόταση. Επίσης στα κύρια ονόματα. Στις πρωτεύουσες. Όταν αναφερόμαστε στα θεία. Όταν αναφερόμαστε στην θεία. Στον θείο. Στον συμπέθερο. Και γενικά, κεφαλαίο βάζουμε όταν είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε. Σωστό;

Λάθος. Κεφαλαίο βάζουμε όταν αξίζει να βάλουμε. Αν το βάλουμε εκεί που δεν πρέπει, εκτός των άλλων συνεπειών, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και αυτή καθεαυτή την έννοια του κεφαλαίου γράμματος, που έχει την σημασία της ιδιαίτερης σημασίας. Δηλαδή, κρεμμύδια, κεραμίδια, και σαγανάκι μύδια.

Την ιδιαίτερη σημασία, τελικά δεν πρέπει να την ορίζει κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό, αν θέλουμε να τα έχουμε καλά μαζί του. Πράγμα όχι και τόσο ασήμαντο, αν αναλογιστεί κανείς πως πρώτα πρέπει να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, και μετά με όλους τους άλλους, για να είμαστε σε θέση να επιλέξουμε αν θα βάζουμε σε μερικούς από τους άλλους κεφαλαίο, και σε μερικούς όχι. Και τούμπαλιν, δηλαδή αν είμαστε σε θέση να φέρουμε τον εαυτό μας σε τέτοιο επίπεδο, ώστε οι άλλοι να μπορούν, και το σημαντικότερο να θέλουν, να μας αποκαλούν και να γράφουν το όνομά μας με κεφαλαίο και όχι με μικρό.

Μπορεί να φαίνεται πολύπλοκο, αλλά όπως όλα τα πράγματα που τελικά μετράνε, δεν είναι. Δεν πρόκειται για προβληματισμό επι του συνόλου των γραμμάτων της αλφαβήτου. Αντίθετα, πρόκειται για προβληματισμό επι ενός συγκεκριμένου γράμματος, που αντίθετα με τα υπόλοιπα, έχει την μαγική δυνατότητα να φέρνει την ζωή μας τούμπα. Το γράμμα αυτό έχει την δική του ιστορία, και σχηματίζεται από μια κάθετη γραμμή στην οποία παραχώνεται ένας κύκλος.

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, αυτό το γράμμα χρησιμοποιείται στην αρχιτεκτονική, στην ζωγραφική, στην γλυπτική, στα φιμπονάτσια, στην ανθρώπινη και μη φύση, και γενικά σε ότι εν σοφία εποιείται. Άρα λοιπόν, σε όλες τις τέχνες. Και σε μερικές ακόμα εφαρμογές που ανάλογα με το πώς τις εξασκούμε, μπορούν να θεωρηθούν τέχνες ή κομπογιανιτισμοί.

Φ λοιπόν, παίρνει η φιλία, ή η Φιλία. Η οποία τελικά είναι τέχνη. Το πόσο εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι τέχνη ή όχι, έχει να κάνει με την παιδεία του καθενός από εμάς. Αν ή φιλία εμπεριέχει την μαγεία της δημιουργίας των επιθυμητών αποτελεσμάτων ξεκινώντας από ανεπαρκή δεδομένα, είναι θέμα του καθενός από εμάς. Απλά, οφείλουμε να προσέξουμε ότι όταν η Φιλία παίρνει Φ και όχι φ, σημαίνει ότι προκύπτουν θετικά αποτελέσματα και για τις δύο πλευρές, και όχι μόνο για την μία. Αλλά  με μία προϋπόθεση. Την ανιδιοτέλεια. Γι αυτό και πρέπει να κερνάμε τους φίλους μας χωρίς να επιδιώκουμε ανταπόδοση του κεράσματος, είτε πρόκειται για υλικό αγαθό, είτε για ψυχικό.

Κέρνα λοιπόν τους φίλους σου, όχι γιατί έτσι πρέπει, η γιατί περιμένεις να σε κεράσουν και εκείνοι. Επειδή το θέλεις, και ξέρεις ότι το έχουν ανάγκη. Η σημασία της φιλίας και η ουσία της, που φουσκώνει σαν φαρίν-απ το φ και το κάνει Φ, είναι το συστατικό που δίνει την νοστιμιά στην ζωή σου, που κατ’ εξαίρεση δεν προορίζεται για να την γευτείς εσύ, αλλά ο άλλος. Και ίσως, Να σκεφτεί ότι οφείλει να σε κεράσει και εκείνος. 

Και ως γνωστόν το κέρασμα είναι απείρως γλυκότερο από την οφειλή. Γίνε το κουτάλι, και όχι η γλώσσα. Και σίγουρα θα βρεθεί κάποιος κάποτε που θα σου μιλήσει στην γλώσσα σου και όχι στο κουτάλι σου, ακριβώς επειδή δεν θα τον ενδιαφέρει αυτό που έχεις να του δώσεις με το κουτάλι σου, αλλά αυτό που θα μπορείς να γευτείς με την γλώσσα σου ως ανταπόδοση αυτού που κάποτε του είχες δώσει με το κουτάλι σου.