Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

Όνειρο Θερινής Νυκτός



 Η απάντηση στην ερώτηση "πού βρίσκεται η Χονολουλού;" είναι σχετική. Και αυτό συμβαίνει επειδή στα τέλη του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα φτιάχτηκε ένα κτίριο σ' ένα παραθαλλάσιο οικόπεδο της Αγίας Τριάδας, μιά καλοκαιρινή ανάσα δρόμο απο την Θεσσαλονίκη.

                Ο μάστρο-Κάλλιας άρχισε να βάζει τα τούβλα το 'να πάνω στ' άλλο σχηματίζοντας ένα μεγάλο τετράγωνο πέριξ του άξονά του, κι όταν πιά είχε φτιάξει σε ένα ικανοποιητικό για εκείνον ύψος εμφανίστηκε ο αψηλός Μικρασιάτης εργοδότης του, καθόλου ικανοποιημένος απο το γεγονός οτι δεν είχε αφήσει πουθενά ανοίγματα για πόρτες και παράθυρα. "Μπρέ κιαρατά Κάλλια. Κι απο που θα μπαίνουμε μπρέ;"

                Κάπως έτσι φκιάχτηκε λοιπόν αυτό το κτίριο, με άμμο φερμένη απο την παραλία μαζί με τα κοχύλια της και την αρμύρα της, και με ελπίδες κι όνειρα και εύστοχες οικοδομικές παρατηρήσεις. Για τα θεμέλια του μή με ρωτάτε. Δέν ξέρω πού βασίστηκε, εκτός απο τις ελπίδες και τα όνειρα της οικογένειας που θα το ζούσε και θα το δούλευε.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2020

Καφενείον «Το Ηνίον»


 

Ενας νεος εχων σφριγος διατηρουσε τα ηνια,

πολλαπλών καταστηματων που ησχολούντο με πορνεια
Λιπανθέντων των χρημάτων και γλιστρόντων προς αυτην,
ειχε η αστυνομια προς τον οίκον ανοχήν
Διαφημίζετο διαθέτον νεες με βρωμικα μυαλα,
με σεντονια δωματιων παρα ταυτα καθαρα
Ολες κι ως επι το πλείστον ειχον στηθη φουσκωμενα,
τα λεπτα των καταλογων ητο δικαιολογημενα
Σφριγηλών των οπισθίων ειχον και αυτα σφικτα, και εντος των σαλονίων πλείστα ηθη χαλαρα

Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Why The Citroën DS Is Still The Ultimate Luxury Car

 


One of my very first memories in life (I think I was about two years old, but things are expectedly a bit hazy back then) is me being accidentally locked inside a lime-green early-’50s Opel that was abandoned near a playground where me and my older brother used to play. Somehow I’d escaped everyone’s attention and found my way to the back seat, closing the door behind me. Everything looked powder-beige in there, coated as it was with ages of accumulated dust, but I vividly remember not being scared of enclosing myself in a confined space, simply because everything looked so damn beautiful in this particular one. I was having a blast. Mesmerized by that interior scenery, I didn’t notice my dad was desperately trying to open the door and get me out, alas, in vain. The sound of breaking glass rippled my perfect moment, and then a set of hands pulled me out of it entirely. That was it. I was in love.

Finding my own car was only the tip of a Citroën-shaped iceberg of an effort to make my dream come true, and it took quite some time to get there. I spent about four months looking at ads and traveling all over Greece to find the perfect project, chasing promised pots of gold at the end of many rainbows that turned out to be tricks of the light. Most of the sellers seemed to have their own interpretation of reality, or at least a different definition of the phrase “Needs nothing.”

My attempts to find a proper DS led to a bunch of fools and their supposed gold. When I grew tired of trusting these enthusiastic descriptions, I realized that if I wanted different kind of fish, I had to try a different pond. I gave up on the shady internet adds and posted a message about my interest in purchasing a DS on a Greek Citroën fan forum. Eventually, someone told me  about a car sitting in a garage that was worth checking out, about 300 miles away from my city. Given my previous experience with “zombie” cars (not quite dead, and certainly not in good health), I called a friend who lived near the garage and gave him instructions on what to check for me. When he finished his autopsy, he called me with a clear message: “Pack your bags.”

I packed them, saw the car, bought it, and became the owner of a 1974 Citroën D Spécial. One doesn’t really need an argument to back up the decision to buy a well-maintained DS, but I can’t help mentioning the sublime ride quality they offer, with that out-of-this-world ultra soft suspension that gives it the famous magic carpet moniker, or its stunning looks, or the acres of space inside—especially in the back—or the soufflé-soft seats. It’s made to carry passengers in stylish comfort, and as I use it for job (I am a chauffeur), it’s really the perfect car for me.

Better yet, I am only its second owner, the first being a lawyer who kept it in his garage throughout its life, lovingly caring for it as if it had a soul (which of course, it does). When he passed away a couple of years ago, his son decided to sell it, and I turned up to pick up where his father left off. The D Spécial was a replacement for the more entry-level ID version of the DS, and mine has been upgraded to Pallas spec (the luxury trim level of the DS) to meet the requirements of my job, with a few gadgets added to meet the needs of modern passengers. But since modern tech never looks at home in a vintage car, I had to convert the added amenities to a period-correct appearance—function and form, as they say.

My clients seem to agree with my sentiments toward the car, and really, what’s not to love about a well-sorted DS? I have been infatuated by its looks ever since I can remember, and when I started reading about the amazingly complex way it was engineered, I knew that there was nothing like it out there. I never grow tired of mentioning how soft the suspension is (can you tell?); the hydro-pneumatic system simply turns roads into liquid. It’s also the first time in my life that I want to sit on the back seat all the time, instead of driving it, despite the fact that driving a DS is so… (I take a pause here, trying to find what type of “so” it is, but I am unable to find the right words). Unique is an apt description, but it still seems to fall short.

Regardless of the capacious rear seats that almost require shouting to communicate between passenger and driver, I find great pleasure as its pilot with that gorgeous single-spoke steering wheel in my hand, the epitome of Citroën’s love for doing everything in their own delightfully unorthodox way. A piece of art that makes a happy hizz sound every time it’s back in its straight position (it carries the hydraulic pump’s sound from deep within the engine bay since it’s just a hollow tube), it commands not only the front wheels but also the swiveling headlights that illuminate the way on winding roads, giving the car a majestic feeling when operated in the dark—”Trust me, I know where we’re going,” it whispers.

Flick a little white-knobbed lever, and the body will rise or sink, depending on the road conditions or your mood. Needles to say, I am always tempted to play with it when I park, enjoying the dropped jaws of onlookers. Getting to know the car when I first took possession of it, I was amazed by the feeling little details it has. For instance, a simple flick of the finger honks the horn, and with a little bit more pressure on the pencil-shaped lever, the air horn blasts with a smile from the lights. Who needs that, really? But it’s there, honoring the fact that beauty in life lies in things you don’t really require. Jaeger instruments and Marchal headlamps? Feast your eyes as if you are window shopping on Oxford Street’s finest storefronts, all the while listening to the tic-tic (not tic-toc) of the clock centered on the dash.

You can really hear it, not because the device itself is loud, but because the rest of the car is just that quiet. The absence of rough noises that accompany so many older cars makes the Citroën feel very modern in its own way, swaddled as you are in silence and softness—it is exceeding gentle on its passengers. You do hear something besides the clock though, and to me it’s a seriously addictive sound: the clicking of the pump, properly ticking every 30 seconds or so, as it keeps the car afloat on its novel suspension.

Should I shut up now? Are you falling in love with it like I did so many years ago? Well I haven’t said anything about its looks yet! Bertoni was something of an aesthetic, and it’s hard to find fault in his creation, though it’s easy to pick a favorite: mine is the C-pillar and the roof-mounted indicator, so beautiful that its almost sad that it’s hidden from view you when you’re inside the cabin. And then there’s the roof, viewed from the interior as a cathedral dome, and looking like a tucked french beret from outside. It’s funny, I am drooling over it as if I don’t own one, but I do. Go figure.

The thing with DSes in Greece is simple: you don’t see them. Most of the owners only use them for a Sunday drive, if anything, and not many of the rest are roadworthy. The few that are, have the chance to feel the tarmac only every now and then. So one might say that owning a DS here is an exclusive, expensive sport, only for a handful of a lucky few dedicated to this striking machine. My car is different than these. It’s open to the public, as it is my job to offer it as such. Not to be driven, of course, as I am the only one with that privilege, but to be enjoyed in the way it was designed to be: as a passenger. So it’s not so much about where I love to drive it in particular, it’s more about the fact that it is oh so rewarding to see people’s reactions when they have a ride in it. And this is what I enjoy the most: sharing the delights of the DS.

Despite the fact that it has been my dream car ever since I was a child, it had always remained a very distant dream that would most probably never come true for me. They say that the only difference between men and boys, is the price of their toys…But life sometimes has a funny way of making dreams come true if you stick with them long enough, and my boyhood dream was all about owning a DS at some point, as well as spending my summers in the beautiful seaside village where my grandparents own a restaurant. Everyone in the family loved that place, and the truth is that I have the best childhood memories because of it. But all good things come to an end, so when my grandad and grandma grew too old to be able to operate it any longer, my family closed and eventually sold it, a few years after my grandfather passed away. It seems that my grandmother had a dream for me though: she wanted me to be able to start my own business one day, doing something that I loved, like she and my grandfather had. So I came to discover that when she passed away, she’d ensured that some of the money from the sale of my childhood paradise was passed on to me, under the condition that I used it to do exactly what she knew I always wanted to. Enter the DS.



Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Ή Φάρμα Των Ζώων




Ήτανε μια κοκομπάγια,
που την πήραν κάτι σκάγια.
Ξώφαλτσα μονάχα όμως,
της πληγώθηκε ο ώμος.

Πήρε τρομερή λαχταρα,
κόντεψε να φάει παπάρα.
Και της ηρθε με τη μία, 
νέα κοσμοθεωρία.

Σκέφτηκε να ξεκινήσει,
την ζωη να εκτιμήσει.
Βρήκε κι απο που ν' αρχίσει:
το στομάχι να γεμίσει.


Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Ταξίδι Στα Κύθηρα


Η καθημερινότητα είναι κάτι από το οποίο όλοι κάποια στιγμή, θέλουμε να ξεφύγουμε. Δεν έχει σημασία αν είναι ευχάριστη η δυσάρεστη, ενδιαφέρουσα ή βαρετή, όμορφη ή άσχημη. Και μόνο το γεγονός ότι είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς, μας πρήζει σιγά σιγά τα ούμπαλα. Για να τα ξεπρήξουμε, υπάρχουν πολλοί τρόποι, αλλά ο πιο συνηθισμένος είναι να δοκιμάσουμε να αλλάξουμε παραστάσεις. Να κάνουμε ένα ταξίδι, με το μυαλό ή το σώμα.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Ευ Βαπορίζειν


Πολλοί από εμάς σπάμε το κεφάλι μας κάθε χρόνο προσπαθώντας να απόφασίσουμε που θα πάμε διακοπές το ερχόμενο καλοκαίρι. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί ακολουθούμε το αλάνθαστο ελληνικό πρότυπο λήψης αποφάσεων, και εννιά μήνες κυοφορούμε την ιδέα και την κουβεντιάζουμε με τα φιλαράκια πίνοντας γκαιφέ, αλλά απόφαση παίρνουμε πάντα την τελευταία στιγμή. Αφού πάρουμε την ρημάδα την απόφαση για το πού, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι αργά για δάκρυα αφού τα εισιτήρια και η διαθεσιμότητα των δωματίων δεν περιμένουν εμάς να τα καβατζώσουμε καθώς ο κόσμος τελικά δεν γυρίζει γύρω από την αφεντιά μας, αλλά υπάρχουν και άλλοι, πιο προνοητικοί που φρόντισαν να κάνουν κρατήσεις για φέτος μόλις τελείωσαν το δημοτικό. Εγκαίρως, δηλαδή.

Άσχετα από αν θα καταλήξουμε να κοιμόμαστε στο κουμάσι της κυρα-Φρόσως ή θα απλώνουμε την αρίδα μας κάθε βράδυ σε πιπουλένιο στρώμα, τις περισσότερες φορές επικεντρωνόμαστε στο μέρος και όχι στον τρόπο με τον οποίο θα φτάσουμε ως εκεί.

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Camping Diem



Καθώς η γή σβουρίζεται περί του άξονά της, και κάνει πιρουέτες πέριξ του ήλιου, εκείνος την κοιτάει και σκέφτεται «So, you think you can dance». Από τις πολλές περιστροφές ζαλίζεται και όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι πλησιάζει τον ήλιο όλο και περισσότερο. Το κοντοζύγιασμα αυτό έχει ως αποτέλεσμα, εκτός από την αύξηση της θερμοκρασίας, την μεταβολή των ρεκλοειδών μαγνητικών πεδίων και την αύξηση των αντιδιαβαστικών κυμάτων στο μυαλό των ανθρώπων κάτω των 25 ετών (άντε και λίγο παραπάνω). Η προσοχή και η αυτοσυγκέντρωση πάνε περίπατο και τις διαδέχεται ο προγραμματισμός των καλοκαιρινών διακοπών. Οι επιλογές είναι άπειρες για το που θα πάμε, με τι θα πάμε, πόσο θα καθίσουμε, πόσο θα ήμαστε όρθιοι, πόσο θα γαργαλήσουμε, πώς θα περάσουμε, αν τελικά θα γυρίσουμε, και περιορίζεται μόνο από το πόσα λεφτά έχουμε, καθώς όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν ο χρόνος, όπως όλα τα πράγματα, είναι σχετικός.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Ξέρω Τι Θέλετε Φέτος Το Καλοκαίρι



Τα λουλούδια έχουν ήδη αρχίσει τις γυμναστικές επιδείξεις, τα πουλάκια ξελαρυγγιάζονται απ’ το πρωί ως το βράδυ και ο μελισσούλος βολοδέρνει δεξιά και αριστερά γυρεύοντας την μελισσούλα για να της δείξει πως το αποστάζουνε το μέλι. Ο ήλιος γυαλίζει την μασέλα του γιατί σε λίγο καιρό θα αρχίσει να μας δείχνει τα σουβλερά του δόντια και το φεγγάρι γυαλίζει την καράφλα του, γιατί όσο πλησιάζουμε στο καλοκαίρι θα φαίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αυτό που άρχισε να γυαλίζει και να αστραφτοκοπάει περισσότερο από όλα όμως, είναι το μάτι μας, γιατί όταν όλα γύρω μας οργιάζουν, εμείς δεν μπορούμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα.

Ακριβώς κάτι σαν ρεύμα μας χτυπάει αυτή την εποχή, καθώς τα μυαλά μας τελειώνουν την πρόπλυση και μπαίνουν στο πρόγραμμα «Που θα πάω φέτος το καλοκαίρι», και ας έχουμε ακόμα κάμποσο καιρό μέχρι την έναρξη των διακοπων μας. Αυτή την λεπτομέρεια την προσπερνάμε σαν zastava στον ανήφορο, γιατί στον ορίζοντα βλέπουμε ακρογιαλιές και αστέρια. Οι μέρες μακραίνουν, και επειδή όταν κάποια πράγματα επιμηκύνονται, κανείς δεν μπορεί να κρατηθεί εύκολα, το σώμα βρίσκεται στο πεζοδρόμιο και το μυαλό στο αεροδρόμιο, στο λιμάνι ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος έχει το προνόμιο να ονομάζεται αφετηρία.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Μέρες Αργίας



Αργία τέχνας κατεργάζεται, αλλά και αργία μήτηρ πάσης κακίας, έλεγαν οι αρχαίοι ημών προτέτοιοι. Για να το έλεγαν, κάτι θα ήξεραν, αλλά είναι φανερό πως εδώ υπάρχει μια αντίθεση. Ή η τέχνη είναι κακή, ή η αργία είναι συγγενής της τέχνης, και συγκεκριμένα μαμά της.

Όπως και να έχει το πράγμα, άσχετα από κληρονομικά και τελωνειακά θέματα, ή αργία φαίνεται να είναι παραγωγική. Ένα το κρατούμενο. Το θέμα είναι, ότι σύμφωνα με τους παρατηρηθέντες μέχρι τώρα νόμους της αναπαραγωγής, εκτός από τα ερμαφρόδιτα, τα υπόλοιπα αποτέτοια, για να αναπαραχθούν χρειάζονται και ένα άλλο αποτέτοιο, το οποίο θα προβεί σε μία πράξη τόσο συγκεκριμένη όσο και απολαυστική, προκειμένου να υπάρξει η αναπαραγωγή και όχι απλά παλινδρομική κίνηση χείρας επί καθέτου άξονος συνεχώς αυξανόμενη και εκπέμπουσα υδάτινα βλήματα επί φανταστικού στόχου. Ποιος λοιπόν κάνει την αργία αναπαραγωγική; Δύο τα κρατούμενα.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Η Γλώσσα του Χρώματος

Τί σχέση μπορεί άραγε να έχει ένα σώμα με την μουσική; Και τι σόι άρθρο είναι αυτο, που ξεκινάει με μια ερώτηση, που εκτός των άλλων, μοιάζει ηλίθια, και επιπροσθέτως προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως πλανάται στον αέρα η υπόννοια οτι στο τέλος θα μας την απαντήσει, και σα να μην έφταναν όλα αυτα, συνεχίζει και στην δεύτερη πρόταση με μιά ακόμη ερώτηση; Μα, είναι όλα θέμα μεταποίησης ενέργειας. Ποιάς ενέργειας; Εξαρτάται. Απο τί εξαρτάται; Απο την εξάρτηση.

Ενέργειες, υπάρχουν πολλές. Και μηχανές επίσης. Και τί είναι οι μηχανές, άν όχι συσκευές μεταποίησης ενέργειας; Κι όμως, αυτό ακριβώς είναι. Ο κινητήρας του αυτοκινήτου, για παράδειγμα, είναι μια μηχανη που σκοπό έχει να μετατρέψει την χημική ενέργεια σε κινηση. Κατα την διάρκεια βέβαια αυτής της διαδικασίας, αναγκαστικά παρουσιάζονται και απώλειες ενέργειας προς άλλες κατευθύνσεις, με την έννοια οτι ένα μέρος της ενέργειας, κατά την επεξεργασία της απο την μηχανή, μετατρέπεται αναγκαστικά σε θερμική, αλλά τί να κάνουμε τώρα, να πάμε κόντρα στην τριβή; 


Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Έρως Αντικειμενικός



Όλοι έχουμε φετίχ. Μερικές φορές αφορούν καταστάσεις και συμπεριφορές, και άλλες αφορούν αντικείμενα…πόθου. Τα αποκτούμε μετά από λίγη ή πολλή προσπάθεια, τα φροντίζουμε ως ανιψιές οφθαλμού και δεν τα αποχωριζόμαστε ποτέ. Η τουλάχιστον έτσι νομίζουμε στην αρχή.

Καμιά φορά όμως, έρχεται εκείνη η ρημάδα η ώρα που το πνεύμα είναι πρόθυμο, αλλά η σάρξ ασθενής, και αρχίζουμε σιγά σιγά να επεξεργαζόμαστε την ιδέα του αποχωρισμού από το αγαπημένο μας αντικείμενο, το οποίο αν και άψυχο εμείς πολλές φορές το αντιμετωπίζουμε σαν έμψυχο. Χωρίς εκείνο να ξέρει το παραμικρό λοιπόν, υφαίνουμε τον ιστό της προδοσίας σιγά σιγά, και ανακουφιζόμαστε μόνο από την σκέψη «δεν γίνεται διαφορετικά», που επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μας, μέχρι να την πιστέψουμε.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

The Importance Of Being Earnest



Πού σκατά οδεύουμε; Όχι, όχι, μην σκιάζεσαι. Έτσι είναι. Μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Και επειδή τις περισσότερες φορές είναι καλύτερα να σου βγει το όνομα παρά το επίθετο, ή κατ ουσίαν καλύτερα το μάτι παρά το όνομα, ας δεχτούμε πως τα σκατά είναι η καλύτερη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ορισμένα, αναπόφευκτά κατά μερικούς, και απολύτως επιδεχόμενα ελιγμούς κατά κάποιους άλλους, πράγματα.

Το θέμα είναι αν θα τα λούζεσαι ή αν θα τα αποκρούεις. Το ζήτημα επίσης είναι πως στην περίπτωση τους, ισχύει ο χρυσός κανόνας της συγκαλυμμένης παρουσίασης. Δηλαδή, ότι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσός. Μπερδεύτηκες, έ; Δεν πειράζει. Τουλάχιστον είναι ένα μπέρδεμα που το αντιλαμβάνεσαι. Άρα, δεν πρέπει να το φοβάσαι. Αντίθετα, έχεις άπειρους καλούς λόγους για να φοβάσαι τα μπερδέματα που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Και τώρα θα μου πεις, τι διάολο δεν μπορώ να αντιληφθώ; Εμ, άμα μπορούσες να το αντιληφθείς, δεν θα την κάναμε την ρημάδα την κουβέντα…

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Οι Κυριακές Των Παπουτσιών



Η Κυριακή, είναι για πολλούς μια αντιπαθητική μέρα. Για άλλους, η αγαπημένη τους. Γεγονός παραμένει, ότι πέρα από το υποκειμενικό, υπάρχει και το αντικειμενικό. Αντικειμενικά λοιπόν, η Κυριακή είναι στην άκρη της εβδομάδας. Για άλλους αποτελεί την αρχή της, για άλλους το τέλος. Αφού όμως η επόμενη μέρα λέγεται Δευτέρα, δηλαδή δεύτερη, έτσι η Κυριακή μπορεί να θεωρηθεί αντικειμενικά, η αρχή της εβδομάδας. Και, όπως η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, έτσι και η καλή εβδομάδα φαίνεται από την Κυριακή της. Δηλαδή από την αρχή.

Η αρχή, από την άλλη πλευρά, είναι κάτι που υπάρχει παντού. Και το παντού, αφού συμπεριλαμβάνει τα πάντα, συμπεριλαμβάνει και το σώμα μας. Εκεί, υπάρχει το δίλημμά που αφορά στο πού διάολο είναι η αρχή του. Σίγουρα, θα είναι σε μία από τις δύο άκρες του. Ή στο κεφάλι, ή στα πόδια. Επειδή όμως συνήθως, όταν κοιτάζουμε κάποιον ή κάποια, το βλέμμα μας πάει «από την κορυφή μέχρι τα νύχια», μπορούμε άνετα να θεωρήσουμε πως η αρχή είναι τα πόδια. Όπως λοιπόν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και η καλή εβδομάδα από την Κυριακή, έτσι και ο άνθρωπος φαίνεται από τα πόδια του. Πιο σωστά, από τα παπούτσια.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Babel




Από τότε που στον ομώνυμο πύργο έγινε το σκηνικό με την πρώτη στην ιστορία (η την μυθολογία) γλωσσική διαφοροποίηση, έχουν περάσει χρόνια και ζαμάνια. Σήμερα οι αναρίθμητες διαφορετικές γλώσσες είναι κάτι το δεδομένο, όπως είναι επίσης δεδομένο να συμπαθούμε ή να αντιπαθούμε κάποιες από αυτές, να γνωρίζουμε ή να μην γνωρίζουμε 2-3 από αυτές, η μία, ή ούτε καλά-καλά την δική μας. Όπως και να χει το πράγμα, μια  οικειότητα την έχουμε με τις ξένες γλώσσες, και δεν εννοώ τις ζωντανές που χώνονται στο στόμα μας η κάνουν διάφορα άλλα πράγματα επάνω μας. Καλές είναι κι αυτές, αλλά εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα.

Το ποια γλώσσα θα μιλάμε, εξαρτάται αποκλειστικά από το επίπεδο της μόρφωσής μας. Το ποια γλώσσα θα καταλαβαίνουμε, επίσης. Όμως το ποια γλώσσα θα ακούμε, είναι μια άλλη ιστορία. Γιατί είναι απολύτως φυσικό για ορισμένους να ακούν μια γλώσσα που δεν γνωρίζουν, και να την καταλαβαίνουν μια χαρά, επειδή από κάτω εμφανίζονται οι υπότιτλοι, όπως στις ταινίες.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Τα Φράγκα Ρεί



Το χρήμα είναι ένα υλικό, που το επιθυμούν πολλοί, το έχουν λίγοι, και περνάει από τα χέρια όλων, χωρίς να μπορούν τις περισσότερες φορές να το κρατήσουν. Λένε ότι χαρίζει ευτυχία το ίδιο εύκολα που χαρίζει και δυστυχία, και πως έχει ένα περίεργο χαρακτηριστικό γνώρισμα: δεν υπακούει στον νόμο του κορεσμού, γιατί όσο περισσότερο έχεις, τόσο περισσότερο θέλεις, και όσο περισσότερο αποκτάς, τόσο πιο αδίστακτος γίνεσαι για να καταφέρεις να το πολλαπλασιάσεις.

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Μεταξύ Ορόφων

Στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσα είχαμε κι ένα ασανσέρ. Είχαμε δηλαδή πολλά πράγματα, αλλα είχαμε πρωτίστως και ασανσέρ. Όχι απο κείνα τα εξαντρίκ, με τις αυτόματες πόρτες και τα γυαλιστερά ίνοξ, με τα πλακάκια στο πάτωμα και τα προβολάκια στο ταβάνι, και τα κουμπιά τα αυτόματα που σε κάνουν να νομίζεις πως κάθονται και σκέφτονται που θες να πάς όσο κρατάει ο χρόνος που πάτησες το κουμπί μέχρι που ακούγεται το κλούκ και ξεκινάνε. Το δικό μας ασανσέρ δέ σκεφτόταν. Το δικό μας ασανσέρ τα είχε σκεφτεί όλα απο πρίν. Απλά, αποφάσιζε.

Ήταν ένα πολύ αποφασιστικό ασανσέρ. Με το που πατούσες το κουμπί, ακουγόταν ένας ήχος σαν σφυρί σε έδρα δημοπρασίας, απο κάπου ψηλά και βαθιά,  και ο όροφος που κέρδιζε ήταν πιά ο προορισμός σου. Μύριζε ξύλο που έχει ποτίσει γράσσο, ή γράσσο που έχει ποτίσει ξύλο, και ήταν εντυπωσιακά αθόρυβο για την ηλικία του, αν εξαιρέσουμε την στιγμή που ξεκινούσε. Έμοιαζε με το σκρίνιο της κυρίας Μέλπως που έμενε στον τελευταίο όροφο, όλο τζαμάκια και σκαλισμένα ξύλα, κι είχε περισσότερη πλάκα γιατί στο σκρίνιο της κυρίας Μέλπως δέν είχα μπεί ποτέ, ενώ στο ασανσέρ μπορούσα να μπαίνω όποτε ήθελα. Κι όχι μόνο να μπαίνω, αλλά να με πηγαίνει και βόλτες πάνω κάτω.

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Ασκήσεις Επανάληψης



Το μόνο πράγμα που μπορεί να με κάνει να χάσω την ψυχραιμία μου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι το φαγητό. Και αυτό, γιατί έχω μέσα μου κάποιες ευαίσθητες χορδές που για να κουρδιστούν χρειάζονται ένα πολύ ειδικό κλειδί, με μια πολύ ειδική χάραξη, που δεν βρίσκεται κρυμμένο σε κανένα μυστικό βιβλίο ούτε αποτελεί κομμάτι της γνώσης της χαμένης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Στην καθημερινότητα το λέμε απλά, γεύση. Αλλά γεύση δεν υπάρχει μόνο στο φαγητό. Υπάρχει και στην ζωή. Και το φαγητό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ζωή, αλλά όχι επειδή ο οργανισμός μας χρειάζεται τροφή για να παραμείνει σε λειτουργία. Στην ουσία, η σχέση της τροφής με την ζωή ξεκινάει ακριβώς μετά από εκείνο το σημείο.

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Περί Ανέμων Και Υδάτων



Αν δεν περάσεις από σαράντα κύματα, καπετάνιος δεν γίνεσαι. Έτσι λέει το ρητό. Για να το λέει, κάτι θα ξέρει βέβαια, αλλά πολλές φορές αυτά που λέμε δεν έχουν σχέση με αυτά που θέλουμε πραγματικά να πούμε. Θα μου πεις, τότε γιατί τα λέμε; Έλα μου ντε… 

Από αυτήν ακριβώς την τάση του να λέμε αρλούμπες όποτε μας συμφέρει, είναι που δημιουργούνται οι κυματισμοί που εξελίσσονται σε σαράντα ή και περισσότερα κύματα. Και τότε, όποιον πάρει ο χάρος. Παραδείγματος χάριν, όταν θέλουμε να ρίξουμε μια εύμορφον κορασίδα (μια γαμάτη γκόμενα), ποτέ δεν της λέμε αυτό που πραγματικά έχουμε στο μυαλό μας. Ξεκινάμε την κουβέντα όπως μας έρθει, μιλώντας για άσχετα πράγματα, προσπαθώντας να της ξεφουρνίσουμε το ψητό αφού πρώτα την τσιγαρίσουμε σε σιγανή φωτιά απ έξω απ έξω, με σκόρδο και δεντρολίβανο. Αλλά και εκείνη αντίστοιχα, έχει μια ανάλογη συνταγή στο μυαλό της για να μας ψήσει το ψάρι στα χείλη.

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Working Out


Να ζει κανείς, ή να μη ζει; Να ζει φυσικά, αλλά πώς να ζει; Δουλεύοντας και εξασφαλίζοντας τα προς το ζην, ή λαμβάνοντας το επίδομα από το Επικουρικό Ταμείο Γονικών Παροχών και αράζοντας όλη μέρα; Όπως και κάθε άλλο μεγάλο πρόβλημα του σύμπαντος που απασχολεί την ανθρωπότητα αιώνες τώρα, υπάρχουν και εδώ δύο όψεις στο νόμισμα. Όταν είσαι φοιτητής απλά έχεις την ευκαιρία, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές, να επιλέξεις τι από τα δύο θα κάνεις, γιατί αφού διαβείς το μονοπάτι μέχρι την πόρτα που γράφει «πτυχίο», τελειώνουν τα ψέματα. Είσαι πλέον…εργαζόμενος (ανατρίχιασα). 

Γενικότερα, όταν αναγκάζεσαι να κάνεις κάτι, συνήθως δεν το παίρνεις και με τόσο καλό μάτι. Η μαεστρία αναβλητικότητας στην οποία είχες εντρυφήσει όλα αυτά τα χρόνια και κατάφερνες να μην δουλεύεις πάει περίπατο, και το Ίδρυμα Κοινωνικών Αφαιμάξεων γαντζώνεται επάνω σου μέχρι την μακρινή (και αμφίβολη) ώρα της συνταξιοδότησης. Και το σίγουρο είναι ότι αργά η γρήγορα, όταν πάψεις να μπορείς να αποκαλείς τον εαυτό σου φοιτητή, θα αναγκαστείς να βρεις μια δουλειά. Αν δεν το έχεις ξανακάνει ποτέ στην ζωή σου, θα σού ‘ρθει λίγο απότομο(και σκληρό), και θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να συνηθίσεις τους νέους ρυθμούς(πανω κατω πανω κατω) της σκληρής καθημερινότητας. Επιπρόσθετα, αν δεν ανήκεις στην μερίδα εκείνη των τυχερών που αγαπούν το επάγγελμά τους, και κάνεις μια δουλειά επειδή αυτήν μπόρεσες να βρεις, το μέλλον δεν προδιαγράφεται και τόσο ευοίωνο.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Κανείς Δεν Είναι Τέλειος


Ο καθρέφτης είναι άτιμο πράγμα. Άλλες φορές είναι φίλος μας, άλλες εχθρός μας. Πάντα όμως μας δείχνει όπως πραγματικά φαινόμαστε στους άλλους, ακόμα και όταν εμείς προσπαθούμε να τον κοροϊδέψουμε. Δεν τα καταφέρνουμε βέβαια, άσχετα αν το νομίζουμε, προσπαθώντας να καλύψουμε τα μικρο(η μεγαλο) ελαττώματά  μας με διάφορους ηλίθιους τρόπους, όπως με τόνους μεικ-απ ή αποφεύγοντας να χαμογελάσουμε. Μόλις βρέξει ή μας γαργαλήσουν, η άμυνά μας πέφτει και βρισκόμαστε εκτεθειμένοι σ’ αυτό που θεωρούμε πρόβλημα.

Συνηθίζονται τέτοιες πρακτικές, να προσπαθείς δηλαδή να αντιμετωπίσεις τα συμπτώματα αδιαφορώντας για την θεραπεία της ασθένειας. Σαν να έχεις έναν κουβά σκατά, και αντί να τον αδειάσεις, τον ψεκάζεις με fresh-air. Ε, θα βρωμίσει χειρότερα, και θα ξοδέψεις και όλο σου το ετήσιο εισόδημα σε αποσμητικά, ενώ θα μπορούσες άνετα να το επενδύσεις σε μια επιχείρηση επεξεργασίας, κονσερβοποίησης και εμπορίας λειριών που εδρεύει στην Ζουαζιλάνδη.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

ΟΙ Φίλες Του Ανεξήγητου


Μέσα στο κεφάλι μας υπάρχει ένας συμπαγής όγκος κυττάρων, που στο σύνολό του συνήθως ονομάζεται εγκέφαλος. Αυτό τουλάχιστον λέει η επιστήμη. Η εμπειρία λέει, πως το περιεχόμενό του ποικίλλει, ανάλογα πάντα με τα έμφυτα και τα επίκτητα χαρίσματα ή βαρίδια, που έχει ο καθένας μας. Άλλοτε δηλαδή είναι άχυρο, άλλοτε τούβλα, άλλοτε τσιμεντόλιθοι, και άλλοτε το απόλυτο κενό. Η έλλειψη πονοκεφάλου είναι συνήθως το πιο ισχυρό σύμπτωμα, με βάση το οποίο μπορούμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για το περιεχόμενο ενός κρανίου, χωρίς να χρειαστεί να το ανοίξουμε. Όπως το πεπόνι ή το καρπούζι, το κεφάλι είναι κλειστό πράγμα. Ξέρεις τι έχει μέσα; Επειδή λοιπόν δεν είναι δυνατόν να έχεις πονοκέφαλο άμα δεν έχεις εγκέφαλο, την επόμενη φορά που θα σου συμβεί κάτι τέτοιο, μην πάρεις depon. Απόλαυσέ το. Άλλοι, δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Swimming Upstream



Από πολύ παλιά, υπάρχει μια έκφραση που αντιπροσωπεύει την τακτική της λήψης αποφάσεων με βάση τα συναισθήματα, το προαίσθημα και την διαίσθηση και όχι την λογική. «Άκου την καρδιά σου». Κυριολεκτικά, κάτι τέτοιο δεν στέκει γιατί η καρδιά είναι, όπως μας διδάσκει η επιστήμη τουλάχιστον, απλά μια τρόμπα. Αντλεί το αίμα για να κυκλοφορήσει στο σώμα, και η μόνη αποφασιστική επίδραση που έχει στην ζωή μας είναι όταν σταματήσει να δουλεύει. 

Δεν υπάρχουν στοιχεία που να συνδέουν την λειτουργία της με τις ενέργειες εκείνες που καθορίζουν και διαμορφώνουν την ζωή μας μέσω των επιλογών μας. Υποτίθεται πως όλα αυτά γίνονται από τον εγκέφαλο. Έλα όμως που ο εγκέφαλος για να πάρει στροφές χρειάζεται αίμα. Και ποιος το στέλνει εκεί; Η καρδιά. Μήπως υπάρχει περίπτωση να βάζει τίποτα μέσα πριν το στείλει στον ανυποψίαστο εγκέφαλο, όταν αυτή κρίνει πως πρέπει; Εγκέφαλε, τι πίνεις και δεν δίνεις;

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Flash Of Genious


Η ιδιοφυία θεωρείται από πολλούς  κάτι μακρινό, απρόσιτο και περίεργο. Σαν το ουράνιο τόξο, που έχει πέντε χρώματα. Πράσινο, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο…και μπλε. Το βλέπεις, ξέρεις ότι υπάρχει, αλλά όσο προσπαθείς να το πλησιάσεις τόσο αυτό απομακρύνεται. Και φυσικά, δεν μπορείς να θυμηθείς τι σου είχαν πει στο δημοτικό σχετικά με τον τρόπο που δημιουργείται. Έτσι, περνάει στην σφαίρα του ακατανόητου, για την οποία το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι είναι στρογγυλή.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Τα Σταφύλια Της Ορμής



Οι ειδικοί της γλώσσας του σώματος και της επικοινωνιολογίας λένε, πως εάν οι λοβοί των αφτιών σου (το κάτω πτερύγιο) είναι κολλημένοι στο κεφάλι σου, είσαι άνθρωπος που υποκύπτει στις παρορμήσεις του. Αντίθετα, εάν οι λοβοί (μην τα ξαναλέμε) είναι στον αέρα, ελεύθεροι και ωραίοι, δεν υποκύπτεις. Η υπόκυψη, για πολλούς είναι συνώνυμο αδυναμίας και υποδούλωσης. Για άλλους, δεν είναι. Οι γνώμες λοιπόν, διίστανται. Το θέμα είναι με ποια από τις γνώμες θα ταχθούμε εμείς. Και αυτό είναι αποκλειστικά θέμα επιλογής. Δεν πάνε να λένε οι επιστήμονες, περί λοβών και εστιών; Τι και αν οι λοβοί σου είναι ξέχωροι από την υπόλοιπή κεφάλα σου; Αν εσύ θέλεις τα ταχθείς υπέρ της υποδούλωσης στις παρορμήσεις, δεν έχεις παρά να το δοκιμάσεις. Και τα αφτιά σιγά σιγά θα κολλήσουν από μόνα τους. Και αν δεν κολλήσουν, χέστηκες. Σημασία έχει αυτό που χαρακτηρίζει, και ταυτόχρονα διαχωρίζει την μία κατάσταση από την άλλη. Δηλαδή, το τι διάολο κάνεις τελικά με αυτές τις ρημάδες της παρορμήσεις.

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Cherry Your Friends



Μπορεί η γραμματική  και το συντακτικό να ήταν από τα πιο σπαστικά πράγματα στα οποία αναγκαστήκαμε όλοι μας να υποβληθούμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας δίδαξαν καναδυό χρήσιμα πράγματα. Και καναδυό άχρηστα.

Το χρήσιμο και το άχρηστο, είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Εξαρτάται από ποια πλευρά το κοιτάζει κανείς. Αυτό λοιπόν που εμφανίστηκε σαν γενικός κανόνας στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, μπορεί στην πορεία, και καθώς ανεβαίνουμε από το δημοτικό στο γυμνάσιο και από εκεί στο λύκειο, και μετά στο Πανεπιστήμιο ή στο ΤΕΙ και σε ύστερα σε αυτό που ακολουθεί,  ανάλογα με τις εμπειρίες του καθενός να αναθεωρηθεί. Όπως για παράδειγμα, πότε βάζουμε κεφαλαίο γράμμα  σε μια λέξη και πότε μικρό.

Κεφαλαίο λοιπόν, βάζουμε όταν πρόκειται να ξεκινήσουμε μια πρόταση. Επίσης στα κύρια ονόματα. Στις πρωτεύουσες. Όταν αναφερόμαστε στα θεία. Όταν αναφερόμαστε στην θεία. Στον θείο. Στον συμπέθερο. Και γενικά, κεφαλαίο βάζουμε όταν είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε. Σωστό;


Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Kiss The Girl



Τα εν οίκω, μη εν δήμω. Αυτό δεν σημαίνει να μην βάζεις στο σπίτι σου τον Δήμο. Να τον βάζεις. Και την Δήμητρα άμα λάχει. Το θέμα είναι, γιατί να τον/την βάλεις. Μα, για να τον βάλεις. Και να εξηγήσεις ενδελεχώς πώς τον λέν τον ποταμό. Αλλά όχι μόνο. Της βασικής πράξης προηγούνται, έπονται και διαρκούν κάποιες άλλες, πιο mild συμπεριφορές.


Όπως και να έχει, όλα αυτά τα τελωνειακά θέματα των ειδικών διατάξεων του έρωτα, δεν τα κάνεις γιατί σου έχουν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά επειδή το θέλεις. Το γουστάρεις, που λένε. Βασική προϋπόθεση είναι να γουστάρει εξ ίσου και το έτερον της υπόθεσης. Κάτι παραπάνω, δεν χρειάζεται. Αφήνοντας στην άκρη τις περιπτώσεις εκείνες που μια τέτοια αλληλεπίδραση συντελείται χωρίς την παρουσία ρούχων που να καλύπτουν το δέρμα, μας μένουν τα φιλιά και τα χάδια. Οι εκδηλώσεις δηλαδή των ευγενών συναισθημάτων, η για μερικούς οι προπομποί του ζωώδους ενστίκτου.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Η Απλή Μέθοδος Των Τριών

Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως όλα είναι εναντίον σου. Ο καφές έχει τελειώσει, το μπλουζάκι που άπλωσες χθες για να φορέσεις το πρωί έχει πέσει από την απλώστρα πάνω στο ζουμί από το χυμένο τουρσί που είχες στο μπαλκόνι, και το έχει κουτσουλήσει πελαργός (αυτά κι αν κουτσουλάν!), το κινητό δεν έχει μονάδες και όλοι οι φίλοι σου λείπουν για το τριήμερο.

Και εκεί που λες πως θα ήταν καλή ιδέα να πέσεις λίγο από το μπαλκόνι και μετά να ξεπαγώσεις το κοτόπουλο για να φας το μεσημέρι, ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα βλέπεις στο απέναντι κτίριο ένα ανοιχτό παράθυρο, και μέσα ένα θανατηφόρο έως ικανό να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό, κορμί που ετοιμάζεται για να βγει έξω. Και τίθεται το ερώτημα, αν θα εξακολουθήσεις να μιζεριάζεις καταριόντας την μοίρα σου, ή τα λιγοστά παιχνιδιάρικα κύτταρα που έχουν απομείνει στο σώμα σου πάρουν αμπάριζα τα υπόλοιπα μαμούχαλα και παράγουν αρκετές χημικές ουσίες για να βγεις από τον λήθαργο της απογοήτευσης.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

His Master's Voice



Ένας σκύλος μπροστά σε ένα χωνί γραμμοφώνου, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο θέαμα σήμερα. Κι όμως, πριν από έναν αιώνα, και για πολλές δεκαετίες, αυτή ήταν η πιο αναγνωρίσιμη εικόνα σε ολόκληρη την μουσική βιομηχανία. Τυχαία; Ίσως, αν δεχτούμε ότι το «τυχαία» μπορεί τελικά να είναι τόσο αθώο. Στην περίπτωση αυτή όμως, όλα ξεκίνησαν από μια σειρά…μακάβριων γεγονότων.


Ο Νίπερ, όπως ήταν το όνομα του σκύλου, γεννήθηκε το 1884 στο Μπρίστολ της Αγγλίας. Το αφεντικό του, ο Mark Henry Barraud πέθανε το 1887. Δεν πρόλαβαν να δεθούν και πολύ, είναι η αλήθεια. Τα αδέρφια του μακαρίτη, ο Φράνσις και ο Φίλιπ, ανέλαβαν να φροντίζουν τον σκύλο, αλλά δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά, και ο σκύλος τίναξε τα πέταλα μια αποφράδα ημέρα του 1895. Τον έθαψαν λοιπόν σε ένα όμορφο παρκάκι στο Κίνγκστον και οι ζωές τους συνεχίστηκαν.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Τροχοί Σε Ανάποδη Τροχιά



Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις εάν ένα αυτοκίνητο είναι καλό η όχι είναι να το οδηγήσεις. Μπορείς να οδηγήσεις καλά ένα καλό αυτοκίνητο ή να οδηγήσεις χάλια ένα καλό αυτοκίνητο, όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο να οδηγήσεις καλά ένα αυτοκίνητο που είναι για τα μπρόκολα.

Κυκλοφορούν πολλά τέτοια καβουρντιστήρια, και πολλά μοιράζονται αρκετά χαρακτηριστικά με αυτά τα συμπαθητικά ζαρζαβατικά. Όμως ο πωλητής στην αντιπροσωπεία με το χαμόγελο-μπανάνα (την οποία σκοπεύει να σου βάλει κάπου που δεν θα την βλέπει ο ήλιος) θα προσπαθήσει να αποσπάσει την προσοχή σου από την ουσία και να σου αποδείξει ότι πρόκειται περί ενός θαύματος της μηχανολογίας. Θα σου πει πως έχει άπειρες θήκες για μικροαντικείμενα (λες και εσύ σκοπεύεις να παίζεις εκεί μέσα το κυνήγι του θησαυρού), πως καίει 5,1 λίτρα βενζίνης στα 100 χιλιόμετρα (παραλείποντας ότι αυτή είναι και η τελική του), πως είναι ευρύχωρο (άσχετα αν μοιάζει με αναποδογυρισμένη μπανιέρα ορφανοτροφείου και έχει αεροδυναμικό συντελεστή 0,6 την στιγμή που 0,7 έχει ο κύβος και όταν φυσάει στην εθνική θα κινδυνεύεις να καρφωθείς σε καμιά καντίνα). Και φυσικά αν δεν ρωτήσεις δεν πρόκειται να σου αποκαλύψει πως ο κινητήρας χρησιμοποιεί τεχνολογία αναγεννησιακού νερόμυλου, αλλά θα προσπαθήσει να σε πείσει πως στον τομέα των επιδόσεων κερδίζει τον ανταγωνισμό με διαφορά χιλιομέτρου(που του παίρνει 4 ώρες να διανύσει).

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Μυαλά Και Κάγκελα


Το μυαλό λειτουργεί με πολλούς τρόπους, για διάφορους σκοπούς και με ποικίλα αποτελέσματα. Οι δυνατότητές του είναι πολύ περισσότερες από αυτές που μπορούμε να διαχειριστούμε, εμείς οι ιδιοκτήτες αυτών των μαραφετιών του οργανισμού μας, ο καθένας για τον εαυτό του. Ωστόσο, ο βαθμός στον οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας είναι τέτοιος, που αρκεί για να καταφέρουμε τόσα πράγματα, όσα δε θα μπορούσαμε σχεδόν ούτε να φανταστούμε. Αρκεί να το ξέρουμε βέβαια…

Το βασικό είναι να χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλό μας εμείς οι ίδιοι, και όχι κάποιος τρίτος. Όταν κάποιος άλλος φτάνει στο σημείο να θέλει να χρησιμοποιήσει το δικό μας μυαλό, αυτό μπορεί να σημαίνει τρία πράγματα : ότι ξέρει να χρησιμοποιεί πολύ καλά το δικό του, ότι δεν έχει καλό(τουλάχιστον για εμάς) σκοπό, και ότι θέλει και προσπαθεί να διατηρήσει την δυνατότητα της δυνατότητας χρήσης του μυαλού μας εις βάρος μας και προς όφελός του.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Αψηφώντας Τη Βροχή

The rain in Spain stays mainly in the plain, λένε οι Άγγλοι. Φαίνεται πως έχουν τόσο γραμμένη την βροχή στα δικά τους μέρη, που ασχολούνται και με το τι γίνεται στην Ισπανία. Βλέπεις, στην Αγγλία βρέχει τόσο συχνά όσο κλάνει κάποιος που έφαγε φασολάδα, οπότε δεν τους πολυαπασχολεί το όλο ζήτημα, και δεν επηρεάζει την καθημερινότητά τους. Είτε βρέχει είτε δεν βρέχει, ότι είναι να κάνουν θα το κάνουν. Η ψιχάλα ή τα καρεκλοπόδαρα δεν πρόκειται να τους κρατήσουν μέσα, αντιθέτως ο ήλιος όταν κάνει τις σπάνιες VIP εμφανίσεις του, τους εκπλήσσει τόσο, που και δουλειές να έχουν, τις παρατάνε και βγαίνουν έξω μπάς και κάνουν λίγη φωτοσύνθεση.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Stupid Cupid



Η ηλιθιότητα δεν είναι αρετή. Αυτό το ξέρει ακόμα και ο πιο ηλίθιος. Παρ όλ αυτά, και καμιά φορά, έστω και ασυναίσθητα ή για τους πιο ψαγμένους, υποσυνείδητα, αφηνόμαστε σε ηλίθιες καταστάσεις γιατί… έτσι μας αρέσει. Και καλά κάνουμε, στο κάτω κάτω της γραφής.


Το κάτω κάτω της γραφής, είναι στην ουσία το ρεζουμέ ενός κειμένου. Δηλαδή, μπορεί να μιλάς ή να γράφεις μέχρι να γίνει μυτερή η γλώσσα σου ή μέχρι να πάθουν αυτανάφλεξη τα νύχια σου, αλλά πάντοτε, αυτό που ήθελες τελικά να πεις συνοψίζεται σε μια προτασούλα μερικών λέξεων, στο τέλος της διήγησης ή της πάρλας σου. Και τελικά, (στο κάτω κάτω της γραφής δηλαδή), μόνο αυτό έχει σημασία.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Τόλμη Και Γοητεία

Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Οι απόψεις διίστανται, οι επιστήμονες διχάζονται και οι ακτήμονες λιάζονται. Και ενώ οι επιστήμονες σφάζονται στην ποδιά αυτού του υψίστης παγκοσμίου σημασίας προβλήματος, οι ακτήμονες, που είναι πιο κοντά στα δρώμενα των κοτετσιών και βλέπουν τα πράγματα με πιο απλό και βουκολικό μάτι, δεν φαίνονται να σκοτίζονται και πολύ για τις κότες, τα αυγά και το ποιος δημιούργησε ποιόν, αν και κλίνουν πιο πολύ προς την άποψη ότι η κότα έκανε το αυγό. Αυτό που τους απασχολεί, είναι το πώς κατάφερε ο κόκορας να τουμπάρει την κότα και να την ρίξει στο πουπουλένιο λεοπαρδαλέ στρώμα του. Ναι, αλλά ο κόκορας είναι το μοναδικό αρσενικό στο κοτέτσι θα πει κάποιος διαβολοδικηγόρος. Οπότε και χαλιαμούτρας να είναι, τι θα κάνουν οι κότες, λεσβίες θα γίνουν;

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Hear No Evil



Οι πρωινές τσιρίδες ήταν καθημερινό φαινόμενο στην πολυκατοικία της οδού Πετμεζά 13, ένα ετοιμόρροπο μαυσωλείο που είχε κτιστεί την εποχή που ο Παρθενώνας ήταν ακόμα γιαπί. Ο ήχος από την καμπάνα της διπλανής εκκλησίας που βροντολογούσε ακριβώς στις επτάμιση προκαλούσε σφοδρή σοβαδόπτωση στα διαμερίσματα και το αστικό που έστριβε στη γωνία μπροστά από το ταλαίπωρο οικοδόμημα κάθε τρία τέταρτα έκανε τους πολυέλαιους να τραντάζονται ανυπόμονα, περιμένοντας την ευλογημένη στιγμή που θα ξεκολλήσουν από το ταβάνι και θα αναπαυθούν εν ειρήνη στον σκουπιδότοπο. Τι κι αν η γριά μέγαιρα στον δεύτερο καντήλιαζε τον ταλαίπωρο άντρα της ανελλιπώς κάθε πρωί πριν ακόμα ανοίξει τα παρταλιασμένα της βλέφαρα, τι κι αν ο παπάς κατέβαζε κάθε μέρα καινούρια καμπανο-ring tones από το internet, τι κι αν ο ΟΑΣΘ βύθιζε κάθε μέρα την οικοδομή κατά 1 εκατοστό στο έδαφος. Αυτό που ενοχλούσε και προβλημάτιζε περισσότερο τους ενοίκους ήταν ένα ρυθμικό ντούπ ντούπ που ακουγόταν τα βράδια από το οροφοδιαμέρισμα του τρίτου.

Τα υπερευαίσθητα και εκπαιδευμένα αφτιά τους ανέλυαν τα ωστικά κύματα, τα αποκωδικοποιούσαν, και αναγνώριζαν το mystery sound: Ήταν μεταλλικό κρεβάτι που χτυπάει σε υπεραιωνόβιο τοίχο. Το πόρισμα που έβγαλαν, κατόπιν ωρίμου σκέψεως ήταν ότι το κρεβάτι δεν ήταν δυνατόν να κοπανιέται αυτεπαγγέλτως στα ντουβάρια, αλλά μία άλλη δύναμη προκαλούσε αυτή την κρουστική ταλάντωση. Δεν χρειαζόταν να διαθέτουν και τεράστια φαντασία (αν και χρειάστηκε να ανακαλέσουν πολύ μακρινές αναμνήσεις) για να καταλάβουν πως εκεί πάνω βρισκόταν ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής όπου κανελωνόταν πολλά ρυζόγαλα την εβδομάδα. Η επαφή των σκωροφαγωμένων καλωδίων μέσα στα κεφάλια τους που τους έκανε να συνειδητοποιήσουν αυτό το γεγονός τους γέμισε τρόμο και ανησυχία, που ίσως και να συνδεόταν με χρόνια φοβία για το ζάχαρο. Και αν άρχιζαν κάποια μέρα να τρέχουν σορόπια από τον τρίτο και πασαλειβόταν τα σπίτια τους; Κάτι έπρεπε να κάνουν.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Love Actually



Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη, λέει ο ποιητής (ο Αρκάς), και δεν έχει άδικο. Καμιά φορά ξεκινάμε για κάπου, αλλά στην πορεία χάνουμε τα αυγά, τα πασχάλια, το μπούσουλα, την ψυχραιμία μας, τα μυαλά μας, και ενδεχομένως και μερικά κιλά (περιττά η όχι). Στόχοι υπάρχουν πολλοί, κοινός όμως ένας, για όλα τα πετεινά του ουρανού και τα ζώα της στεριάς.

Αν ο κόσμος ήταν κινητήρας, θα έκαιγε έρωτα. Και αν ξέραμε να οδηγήσουμε τη ζωή μας, δεν θα καίγαμε τη γούνα μας. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην γλυκιά ζέστη που δίνει η ερωτική φλόγα και στο παρανάλωμα του πυρός, είναι πολύ λεπτή και δεν φαίνεται, και ίσως εκεί να έχει τις ρίζες της η φράση «την πάτησα».

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Δυο Καπνισμένες Μάνες (Lock, Stock And Two Smoking Mothers)



Το λεωφορείο ταλαντευόταν ανάμεσα σε άσφαλτο και κενά χώματος, κοινώς γνωστά ως λακκούβες, καθώς οι δύο ταλαίπωρες μανάδες έφταναν στον σταθμό των ΚΤΕΛ, με αναφουφουλιασμένα τα μαλλιά από τις τρομερές ειδήσεις.

Τόσα χρόνια είχαν το κούτελο ψηλά. Καβάλα πήγαιναν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνούσαν, καβάλα μαγειρεύανε, καβάλα και μοχθούσαν. Δηλαδή,  καμία δεν ήταν από την Καβάλα. Η μία από την Θεσσαλία και η άλλη από την Κρήτη. Και όλα αυτά για να ‘ναι τα φυντάνια τους αξιοπρεπή μέλη της κοινωνίας και όχι αξιοπρόσεχτα. Τόσα χρόνια κόπων και μόχθων όμως γινότανε στάχτη, στο άκουσμα των φοβερών νέων που ήχησαν στα αφτιά τους σαν πορδές αγριόχοιρων και τις είχαν κάνει να παρατήσουν τα χωριά τους και να τρέξουν προς σωφρονισμό των υιών των στην μεγαλούπολη. Καθώς το λεωφορείο απομακρυνόταν μέσα σε ένα σύννεφο ντιζελαιθαλομίχλης, έμειναν να κοιτάζουν με απορία τα νούμερα στην στάση. Τώρα; Ποιο λεωφορείο έπρεπε να πάρουν; Η πόλη φαινόταν τόσο αχανής όσο και πεινασμένη, έτοιμη να καταβροχθίσει δυό ξενηστικωμένες από το ταξίδι μανάδες που το μόνο που ήθελαν ήταν να βρουν τον δρόμο για τα σπίτια των γιών τους.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Χαμηλή Πτήση



Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θα σ’ αγοράσω ένα αμαξάκι. Να το παίρνεις, να πηγαίνεις στη σχολή και τη δουλειά, να βολτάρεις, να κάνεις εκδρομές και αποδράσεις, και εκείνο να μην σου ζητάει πολλά σε αντάλλαγμα. Λίγη βενζίνη, λίγο θάλασσα και το σέρβις του.

Ίσως το μυστικό της επιτυχίας να βρίσκεται στο να μπορείς να φυτεύεις ένα «θέλω» και να φυτρώνει ένα «μπορώ». Η σύγχρονη μυθολογία των μεταφορών λέει πως για τα νηστικά πορτοφόλια,  το να έχεις δικό σου αυτοκίνητο είναι όνειρο απατηλό. Η πρώτη μούντζα προσγειώνεται ανώμαλα στο πρόσωπο από την τιμή της βενζίνης, που συναγωνίζεται αυτή του εμφιαλωμένου νερού στα περίπτερα κάτω από την Ακρόπολη. Μία δεύτερη με πιο ανοιγμένα δάχτυλα εκτοξεύεται από τα τέλη κυκλοφορίας και τα ασφάλιστρα που καβαλάν κομήτες, και το μεσαίο δάχτυλο υψώνεται επιδεικτικά πάνω από την τιμή αγοράς ενός αυτοκινήτου αντιπροσωπείας και το κόστος του σέρβις του, ολοκληρώνοντας την παρασημοφόρηση του επίδοξου αλλά και αναποφάσιστου αγοραστή. Μπρος αστικό και πίσω δόσεις, και η σαρξ ασθενής παρά το πρόθυμο του πνεύματος.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Any Given Sunday



Έκλεισα την πόρτα του διαμερίσματός μου και βγήκα στον αεροδιάδρομο απογείωσης της πολυκατοικίας με προορισμό την πιο κοντινή έξοδο, ενώ μες στο παραλήρημα έβλεπα ανύπαρκτες αεροσυνοδούς με πορτοκαλί σωσίβια και μάσκες στο πρόσωπο να κουνάν πέρα δώθε τα χέρια τους δείχνοντας προς την σκάλα. Στόχος μου ένας και μοναδικός, να κατευνάσω τους άνεμους που από ώρα έπνεαν στο στομάχι μου, αποτέλεσμα εν μέρει της λαιμαργίας μου και εν μέρει της καλής μου ανατροφής, μετά από ένα βασανιστικό τελετουργικό στο οποίο συμμετείχα εγώ, ένα κουτάλι του γλυκού και μία μερίδα κρέμ καραμελέ. Ειλικρινά δεν μπόρεσα ακόμα να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να κατασκευαστεί ένα τέτοια γαστριμαργικό τερατούργημα από μία συνταγή που αποτελείται από τα θεμελιώδη υλικά της Βεφαλεξιαδολογικης τέχνης, δηλαδή γάλα, αυγά, ζάχαρη και βανίλια.

Ε, πού να φανταστώ, όταν μου πρότεινε το αμόρε μου να φτιάξει κρέμ καραμελέ ότι θα βίωνα μία τέτοια τραυματική εμπειρία; Κυριακή είναι, μου είπε, έχω χρόνο να σου φτιάξω κάτι να σε γλυκάνω. Λες και τις άλλες μέρες πνιγόταν στις δουλειές και τα μαθήματα.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Χαίρε Άγχος Αμέτρητο



Στην Θεσσαλονίκη όπου και να βρεθείς, θα βρεις σίγουρα μπουγάτσα. Στην ζωή, όπου και να βρεθείς, θα βρεις σίγουρα άγχος. Και άντε, η μπουγάτσα είναι γλυκιά και ωραία. Και η ζωή είναι γλυκιά και ωραία, ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζουν οι αισιόδοξοι. 

 Το άγχος που κολλάει; Είναι σαν να πασπαλίζεις την μπουγάτσα με κύμινο. Ε, δεν θα την φάει κανείς, και θα μουχλιάσει. Το ότι θα δημιουργηθεί πενικιλίνη, δεν είναι δικαιολογία για τέτοια μαγειρικά εκτρώματα.Το κακό είναι ότι το ρημάδι, υπάρχει παντού. Υποβόσκει στο ανθρώπινο μυαλό και βελάζει παράφωνα με κάθε ευκαιρία. Ότι βόσκει όμως, σύμφωνα με τις βασικές αρχές του πεπτικού συστήματος, χέζει κιόλας. Και όταν το λιβάδι είναι το κεφάλι μας, το τοπίο χλωμιάζει, ή μάλλον μαυρίζει επικίνδυνα. Ο βοσκός, που έχει πάει; Κάπου κρύβεται ή κοιμάται, και περιμένει να τον ανακαλύψουμε ή να τον ξυπνήσουμε.